0 0
Read Time:2 Minute, 41 Second

Vijftig jaar geleden kwam er een schokkend rapport uit: Grenzen aan de Groei. Een verzameling wetenschappers en industriëlen ontketende een mondiale discussie met als voornaamste conclusie: we moeten stoppen met onze huidige leefstijl van consumeren op basis van fossiele brandstoffen. Het rapport legde ook bloot dat dit een mondiale aanpak vereist. Iedereen, maar met met name de rijke Westerse landen moeten samenwerken om de wereld leefbaar te houden. Dat was de boodschap in 1972.

Van koningshuis tot aan de Nederlandse elite, de urgentie was zo hoog dat voor het eerst een minister van Milieu aantrad. De samenvattende conclusie luidde: “De mensheid kan niet blijven doorgaan zich met toenemende snelheid te vermenigvuldigen en materiële vooruitgang als hoofddoel te beschouwen, zonder daarbij in moeilijkheden te komen. (…) Dat betekent dat we de keuze hebben tussen nieuwe doelstellingen zoeken teneinde onze toekomst in eigen handen te nemen, of ons onderwerpen aan de onvermijdelijk wredere gevolgen van ongecontroleerde groei.”

Van de agenda
Het milieubesef in die jaren 70 kwam niet uit de lucht vallen. Zorgen over de impact van de mens op het leven op Aarde bestonden al langer. Rachel Carson met haar boek Silent Spring betoogde overtuigend dat de verspilling, vervuiling en vervreemding van de natuur uiteindelijk nestvervuiling is dat leidt tot disbalans van natuurlijk evenwicht. De prangende vraag is ‘hoe kan het dat we toch op deze vervuilende manier zijn doorgegaan?’ Sterker nog, met name de laatste 2 decennia hebben we meer schade aangebracht dan de 100 jaar daarvoor. Was de zorg om de planeet en schone toekomst dan helemaal van de agenda?
Onze kinderen moeten met onze nalatenschap leven en zullen ook ons handelen een plek geven. Bij individuele mensen was er zeker besef over duurzaamheid, zorg voor milieu en natuur. Deze individuele pogingen zijn teniet gedaan door lobbyisten die op systeemniveau erin slaagden beleidsmakers en politici te overtuigen dat strikte regels en normen niet nodig waren. Het grootste verwijt aan de voorstanders van de eerste milieubeweging is dat ze te weinig (publieke) tegendruk organiseerden.

Sprookje
De mantra eeuwige groei en altijd beter van veel beleidsbepalende leiders is een sprookje. Desalniettemin, lijken we collectief te geloven in dat sprookje. Een fabel dat eindigt in ‘en ze leven nog kort en ongelukkig. Ons stemgedrag, ons consument- en reisgedrag, onze uitstoot, ons leven is gericht op bevrediging van het nu. Verder kijken lijkt niet in ons perspectief verankert. De makers van het alarmerende rapport uit in 1972 meenden dat de mensheid zichzelf nog wel kond redden als niet langer groei maar evenwicht als centraal doel werd vooropgesteld. Dan kunnen ingrijpende crisissen en instorten van samenlevingen worden voorkomen.

Het klinkt een beetje als het sprookje van Peter en de Wolf. De auteurs (wetenschappers, economen, planologen) van het rapport in 1972 hadden wereldwijde aandacht. Iedereen was op zijn hoede. Maar spectaculaire rampen bleven uit. Nu is er een nieuwe generatie klimaatjongeren die (met Greta Thunberg voorop) roept dat de Wolf eraan komt. Greta sprak in sept 2019 de VN in New York vermanend toe: “Kom in actie!”
Zullen de lobbyisten het weer winnen?

bronnen: De groene Amsterdammer, 27 jan, De mens verandert de harmonieen van de natuur in wanklanken, auteur Geert Buelens

Happy
Happy
0 %
Sad
Sad
0 %
Excited
Excited
0 %
Sleepy
Sleepy
0 %
Angry
Angry
0 %
Surprise
Surprise
0 %

Average Rating

5 Star
0%
4 Star
0%
3 Star
0%
2 Star
0%
1 Star
0%

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *