0
0
Regeren is vooruitzien, zo luidt een bekend gezegde. Immers, besluiten van nu kunnen ingrijpend zijn voor toekomstige generaties. Na de grote watersnoodramp in 1953 waarbij bijna 2000 doden vielen, werd besloten tot het bouwen van de beroemde Deltawerken: een sterk verbeterde kustverdediging met zware stormvloedkeringen. Want zoveel leed willen we in de toekomst nooit meer. En ook na het ‘wassende water’ in 1995 waarbij de grote rivieren van Nederland aanzwollen tot nooit tevoren heeft men miljarden geinvesteerd in dijkverzwaring en meer ruimte voor water.
De vraag is nu: ‘hoever moet je vooruit kijken om dergelijke rampen te voorkomen voor toekomstige landgenoten? ‘
Hier komt het Zevende-generatiedenken in beeld. Zou je een typische carrierepoliticus vragen om bij een belangrijke beslissing rekening te houden met hoe de samenleving er over 200 jaar uitziet, dan wordt je waarschijnlijk weggehoond. Dat is geheel in tegenstelling tot veel inheemse (oude) culturen, daar heerst een cultuur waarbij vooruitdenken ( 7 generaties) tot de normaalste tradities hoort: in Noord-Amerika, Papoea’s, Yanomami in Zuid Amerika.
Hoogleraar Rechten John Borrows zegt hierover: “Het zevengeneratie-denken is een oude ‘inheemse’ gedachte dat een gezonde leefomgeving voor de nazaten waarborgt, met name door het gebruik van natuurlijke hulpbronnen binnen de perken te houden. Door binnen onze grenzen te leven laten we zien dat we om onze kinderen geven”.
Aan dit ‘oude vergeten’ wereldbeeld ligt een filosofie van diep rentmeesterschap ten grondslag, waarin de aarde niet het eigendom is van de huidige generatie, die maar eindeloos alles kan gebruikent, maar eerder van levende entiteit. Een moeder Aarde die in bloeiende staat moet worden gehouden voor nakomelingen. En de gedachte van de zevengeneraties gaat nog verder. De huidige mens is niet een superieur schepsel met een speciale plicht om te waken over de Schepping. Eerder is de mens een integraal onderdeel van al het leven op de planeet. Door als het principe van de zeven generatie te gebruiken, geef je blijk dat je bewust bent van de biosfeer waarin je leeft.
Ecoloog en geneticus David Suzuki meent dat we bij iedere wet die we aannemen ons af moeten afvragen: ‘ als we deze wet aannemen, hoe pakt dat uit voor de mensen over 7 generaties. Dat het ideedat de mens en de levende wereld van elkaar afhankelijk zijn, is de spil van de zevende generatie beginsel. Het milieu is niet ‘daarbuiten’, ‘wij zijn het milieu’.
In onze hypersnelle wereld waarin de mens gewoon is om onmiddellijk te krijgen wat ie verlangt, lijkt er weinig ruimte of begrip voor dit verre vooruitkijken. We lijken collectief als een hongerige sprinkhanenplaag van bevrediging naar bevrediging te vreten. Dit stemt pessimistisch.
Toch zijn er tal van initiatieven wereldwijd die juist een tegenstem laten horen.
Omroep Zeeland
